“शनिबार – साहित्यबार” अन्तर्गत हामी प्रारम्भिक चरणमा कवितालाई केन्द्र बनाएर तपाइँहरुसँग साहित्यिक संवादमा छौं । सोही साहित्यिक संवादको निरन्तरतामा आजको शोणितपुर “शनिबार – साहित्यबार” शृङ्खलामा पछिल्लो समय साहित्यका विविध विधामा वैचारिक सृजनशिलता मार्फत आफ्नो उपस्थिति जनाउन सफल रौतहटका स्रष्टा मनोज लोहारको ३ओटा कविता प्रस्तुत गरेका छौँ ।
मनोज लोहार
धन्यवाद
फूल हुँ म
तर नफूल्न सक्छु
तिमीले निरन्तर बम बर्साइरहेका छौ मेरो बस्तीमा
धन्यवाद अब म राक्षस बन्छु !
—————————————–
तिमी भए पुग्छ
तिमी पो जून हौ
आकाशको झाडीमा लुकामारी गरिरहनु पर्छ,
तारा हौ चम्किरहनु पर्छ ।
फूल हौ
बगैँचाको रंगीचंगी अनुहारको उत्सव चाहिन्छ ।
नदी हौ
छातिमा यात्राका असंख्य पत्थर चाहिन्छ ।
म त के नै हुँ र ?
मलाई त सिर्फ तिमी भए पुग्छ….!
घर सम्झिरहेको मानिस
यहीँको बगरमा त हो
तिमी भेटिएको पहिलो पटक ।
साँझ घर फर्कनेबेला
अलिपरको यात्रु प्रतिक्षालयमा
तिमीलाई पुन:देखेको थिएँ –
बस कुरिरहेको ।
कतिकति आन्दोलनमा पछि त सँगै उभियौँ ।
यहीँको मैदानमा छोईडुम खेल्थ्यो तिम्रो बालापन
पढेको थिएँ कुनै क्याप्सनमा –
यहीँको नदीमा ढुङ्गा फ्याँक्दै
घण्टौँ बस्थ्यौ
यहीँको नदीको पानी ओरालेर आँखामा
लेखेका थियौ कुनै अनाम प्रेमीलाई प्रेमपत्र
जसलाई मैले यही भूगोलको कुनै खप्तड गाँउमा कठ्याङ्ग्रिँदै सुनेको थिएँ !
यहीँको हावामा
तिम्रो किशोर उत्साह उडिरहन्छ
यहीँको माटो र माटोजस्ता मानिसको लागि
हृदय निचोरेर बनाएकी थियौ प्लेकार्ड
जो अहिले यहीँको फुटपाथमा बेवारिसे छ ।
तिमी र मैले टेेकेको जमिन
यहीँको हो /यहीँ छ ।
तिम्रो स्मृति / इतिहास ,
यहीँ गाडिएको छ
तिम्रो यात्रा /आन्दोलन ,
यहीँ उभिएको छ
तिम्रो सपना , यहीँको चोक/चौबाटोमा ओछिएको छ ।
यहाँका प्रस्तरझैँ मानिससँग तर्सिएर
तिमी पुगे पनि धरतीको अर्को भूगोलमा
चाहेजति भाग्न सक्छौ
यहाँको कुरूपतासँग फ्रस्टेड भएर ।
यहाँ मान्छेलाई मान्छे नदेख्ने आँखाहरू छन्
यहाँ देशकै छातिमा
सरकारी बन्दुक ताक्नेहरु छन्
तिमी छाडेर आफूलाई
आँपका रूखको चकचके हाँगाहरूमा
चढेर अक्षरको प्लेन, पुग्न सक्छौ परदेश ।
खाडीको उग्र तापमा
रगड्न सक्छौ ओसिएका आशाहरु
वा युरोपको चिसोमा
रगड्न सक्छौ दास परिचय
पुगेर परदेश
हेर्न सक्छौ-संसारका सबै नदी खुम्चिरहेकै छन्
संसारका सबै शहरमा उभिएकै छ कङ्क्रिटको जङ्गल ।
घर छाडेर जहाँजहाँ पुग्छौ
पुग्नू तिमी ,
तर तिम्रो स्मृति / इतिहास ,
यहीँ गाडिएको हुन्छ ।
तिम्रो सपना ,
यहीँको चोकचौबाटोमा छरिएको हुन्छ ।
घर छाडेर जहाँजहाँ पुग्छौँ
पुग्नू तिमी ,
तर म तिमीलाई संसारको जुनै भूगोलबाट
जहिल्यै फर्किए पनि
स्वागतमा कुरिरहने छु !
तिम्रा सुमधुर स्मृतिहरु
यहीँको जमिनमा गाडिएको हुन्छ , यसैले यहीँ हुनेछु ।
सक्दिँन
असङ्ख्य असङ्ख्य पदचापहरु पछ्याउन
यसैले यहीँ हुनेछु !
